3. Oops... Hi!

*Vivienne*

Siedziałam na łóżku z westchnieniem przeglądając listę zajęć dodatkowych zaplanowanych na ten rok akademicki. Mój wzrok bez zainteresowania błądził po kolejnych propozycjach, coraz bardziej mnie zanudzając. Niekończąca się lista coraz bardziej upewniała mnie w przekonaniu, że im niżej mój wzrok podąża – tym nudniejsze zajęcia. Jęknęłam z niezadowoleniem i pocierając palcami o skroń i powróciłam wzrokiem na samą górę kartki. Z ociąganiem, niepewna swojej decyzji odhaczyłam propozycję z numerem cztery – „Historia literatury angielskiej – twórczość Williama Szekspira”. Nienawidzę dramatów, są dla mnie niezrozumiałe, ale jakbym na to nie spojrzała - są to chyba najbardziej sensowne zajęcia, jakie mogę wybrać.

Kompletnie tego nie rozumiem – jestem na medycynie, a muszę chodzić na literaturę angielską. Jasne, Stanford próbuje nas kształcić w każdej dziedzinie, ale bez przesady.

Wypełniona kartka powędrowała na biurko, dołączając do stosu papierów, który już zdążył się na nim zgromadzić, a ja sięgnęłam po telefon, sprawdzając na wyświetlaczu godzinę.

Po pokoju rozległo się ciche pukanie do drzwi. Kto to może być? Co prawda mam tu kilka koleżanek, ale nie sądzę, żeby któraś z nich postanowiła złożyć mi tak niezapowiedzianą wizytę.

- Proszę.

Drzwi od mojego pokoju akademickiego otworzyły się, a do środka weszła wysoka, długonoga brunetka. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie i położyła swoją torbę na podłodze, rozglądając się po pomieszczeniu. Zmarszczyłam brwi w geście dezorientacji, próbując skojarzyć, czy kiedykolwiek ją spotkałam – jednak w głowie miałam tylko pustkę.

- Całkiem tu ładnie. I czysto. – uśmiechnęła się, poprawiając swojego kucyka, w którego spięte były jej włosy.

- Dzięki… chyba. – odparłam niepewnie. To jakaś kontrola czystości, czy jak? – Przepraszam, mogę wiedzieć kim jesteś?

- Eleanor. Eleanor Calder, twoja nowa współlokatorka. – zaśmiała się dziewczyna. - Nie sądziłaś chyba, że będziesz mieszkała tu sama?

- Oh… Nie, jasne, że nie… Dobra, tak, tak właśnie myślałam. – uśmiechnęłam się. – Jestem Vivienne Anderson. Miło cię poznać.

- Ciebie również. – odpowiedziała, siadając na łóżku naprzeciwko mnie. – Spokojnie, nie zajmuję dużo miejsca! Po prostu moja współlokatorka także zmieniła swoje lokum i zostałam w pokoju sama. Nie lubię samotności, więc poprosiłam o inny pokój i przenieśli mnie do ciebie. To nie problem, prawda?

- Nie, żaden. Po prostu jestem zaskoczona, bałam się, że zostanę tu sama. Chyba totalnie bym wtedy ześwirowała. – roześmiałam się, a Eleanor dołączyła do mnie. Dziewczyna wydaje się być na pierwszy rzut oka naprawdę sympatyczna, a mi zdecydowanie przyda się ktoś do kogo będę mogła się wieczorami odezwać.

~*~

Po tym jak pomogłam Eleanor rozpakować się i całkowicie zaklimatyzować w pokoju, leżałyśmy zmęczone na swoich łóżkach, milcząc. Podczas układania ubrań w jej szafce dużo rozmawiałyśmy i zdążyłyśmy wystarczająco się poznać, żeby wiedzieć, jakie rzeczy wzajemnie akceptujemy, a jakie nie. Dowiedziałam się, także że dziewczyna studiuje prawo na Uniwersytecie Stanforda i że ma tu chłopaka - Louisa, studiującego na wydziale biznesu.

Eleanor jest miłą, lekko zwariowaną dziewczyną, co naprawdę bardzo mi odpowiada. Jestem zdecydowanie bardziej spokojna od niej, ale obie stwierdziłyśmy, że to dobre. Ona nie da mi sfiksować i pokaże jak bawić się studenckim życiem (którego praktycznie nie posiadam), a ja będę zaganiać ją do nauki na tyle, aby mogła zaliczyć egzaminy końcowe.

*Harry*

Wolność. Pieprzona wolność.

Stany Zjednoczone. Uniwersytet Stanforda.

Mnie i to pieprzone królewskie życie dzieli już ocean.

Koniec z udawaniem, fałszywym szacunkiem, dyskusjami o gospodarce, przypatrywaniem się każdemu mojemu krokowi. Po prostu koniec.

Teraz, właśnie tutaj, nie jestem już następcą tronu brytyjskiego. Nie jestem już osobą, którą bycie mnie przeraża. Tu mogę być po prostu sobą, po prostu Harry’m. Mogę zachowywać się jak chcę i jak mi pasuje.

Kurczowo trzymając torbę w dłoni wszedłem do wielkiego budynku oznaczonego literą B. To właśnie w tym pawilonie akademiku znajduje się mój pokój. Rosnąca ekscytacja oraz ledwie odczuwalny stres powoli zaczęły się we mnie gromadzić.

Rozejrzałem się, starając się odgadnąć, w którą stronę powinienem się udać. Zerknąłem na trzymany przeze mnie w dłoni klucz, który wręczono mi w dziekanacie. Widniejące na nim wielkie B103 dało mi definitywnie znać, że parter nie jest piętrem przeze mnie poszukiwanym. Spojrzałem z westchnieniem na schody i orientując się, że w akademiku na pewno nie ma żadnej windy zacząłem pokonywać kolejne stopnie dzielące mnie od mojego nowego miejsca zamieszkania. Pierwsze piętro, drugie, trzecie… Cholera jasna, naprawdę codziennie będę musiał zadylać po schodach na trzecie piętro? Pokręciłem głową, a chęć ponarzekania na to została zastąpiona uśmiechem. Pieprzyć schody, jestem wolny. Prawdziwie, namacalnie wolny.

Stanąłem przed drzwiami mojego nowego pokoju, biorąc głęboki oddech. Kolejny raz spojrzałem na wypisany na drzwiach numer. B103. Upewniony pewnie nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Na jednym z dwóch łóżek siedział brunet, który początkowo zdezorientowany moim gwałtownym wejściem, uśmiechnął się. Pomyliłem pokoje?

- Harry, mam rację?  – odezwał się mężczyzna,  kiedy już miałem zamiar przeprosić za wtargnięcie na jego „teren”. Skinąłem głową na potwierdzenie.

- Tak. Harry Styles, a ty to…?

- Louis Tomlinson, twój współlokator. – uśmiechnął się, wygodnie rozkładając na swoim łóżku.

Oh… Nie wiedziałem, że będę z kimś dzielił pokój...

Zapewne nie powinno mnie to dziwić, to akademik, tu najczęściej ludzie mieszkają w dwuosobowych, ciasnych pokojach. Zdecydowanie muszę przyzwyczaić się do specyficznych norm panujących tutaj.

To Ameryka, Uniwersytet Stanforda, nie pałac. Muszę dołożyć wszelkich starań żeby się nie wyróżniać i nie palnąć żadnej gafy.

W sumie mieszkanie z kimś w pokoju nie może być takie złe. Louis wydaje się nie być ani arogancki, ani niesympatyczny. Jakiś kumpel zdecydowanie mi się tu przyda, przynajmniej pomoże mi się tu jakoś zaklimatyzować.

~*~

- Tam jest moja dziewczyna z jakąś panienką. – wskazał Louis, uśmiechając się.

Przez kilka godzin, które spędziliśmy w pokoju, zdążyliśmy się całkiem dobrze poznać i ustalić warunki, na które obaj przystaliśmy. Dotyczą one naprawdę wszystkiego, łącznie ze sprowadzaniem panienek do pokoju w wiadomym dla nas celu. Nie żebym póki co miał taki zamiar, ale kto wie? Oh, kogo ja oszukuję, jestem tylko facetem, to oczywiste, że zamierzam jako anonimowy student bawić się tutaj w ten sposób.

- Wiesz, jeżeli to ma znaczyć, że już dzisiaj chcesz, żebym ulotnił się z pokoju na kilka godzin, to załatwione. – zaśmiałem się.

To właśnie jeden z naszych warunków – jeżeli mamy zamiar przyprowadzić panienkę do pokoju, dajemy znać drugiemu, żeby nie zastać się w krępujących, jednoznacznych sytuacjach.

- Nie, nie. – roześmiał się Louis. – Miałem na myśli, że w sumie możemy się dosiąść. I tak wszystkie stoliki są zajęte.

Rozejrzałem się po barze, faktycznie nie dostrzegając żadnego innego wolnego stolika. Z tego co wiem od Louisa jest to miejsce codziennie oblegane przez studentów – w dzień służy za kawiarnię i miejsce do zjedzenia posiłku między wykładami, a wieczorem za bar, gdzie można się po prostu napić czegoś mocniejszego po stresującym dniu.

Głośne rozmowy, lecąca w tle muzyka, dużo alkoholu, gdzieniegdzie krzyczący studenci, zagorzale oglądający klubowe rozgrywki w rugby i oczywiście seksowne studentki. Atmosfera tutaj jest naprawdę genialna, taka jak to sobie wyobrażałem, będąc jeszcze w Anglii, więc myślę, że będę tu naprawdę często bywał.

- Tak, w sumie czemu nie. – uśmiechnąłem się.

Podążyłem za Louisem w stronę wybranego przez nas stolika. Siedząca przy nim brunetka już z daleka zobaczyła nas idących w jej stronę. Uśmiechając się szeroko, pomachała Louisowi i wstała ze swojego miejsca, całując go na powitanie w policzek. Stwierdzam, że to właśnie dziewczyna mojego współlokatora – Eleanor, o której tak dużo mi opowiadał.

El z uśmiechem przedstawiła mi się i przytuliła mnie na powitanie. Jest dokładnie taka jak mówił Louis – cholernie sympatyczna. Już od pierwszej sekundy dziewczyna nie pozwoliła czuć mi się nieswojo w jej towarzystwie i traktowała mnie jak kumpla Louisa, nie jak kompletnie nieznajomą jej osobę, co jest naprawdę kochane.

Louis i Eleanor zaczęli na żarty wzajemnie sprzeczać się o to, które bardziej za drugim tęskniło, a ja w tym czasie zająłem miejsce przy stoliku, naprzeciwko koleżanki El.

- Jestem Harry. – zwróciłem się do dziewczyny, uśmiechając do niej przyjaźnie.

- A ja Vivienne. Miło cię poznać, Harry.