4. Your eyes… irresistible.

*Harry*

- Ciebie również miło poznać, Vievienne.

Moja chęć dokładnego przyjrzenia się dziewczynie posiadającej tak aksamitnie delikatny głos rosła z każdą sekundą. Vivienne jakby celowo jeszcze bardziej mi to utrudniała, siedząc z nieśmiało spuszczonym wzrokiem. Sam nie wiem dlaczego, ale odczuwam naprawdę silną potrzebę zobaczenia jej w całej okazałości, a dziewczyna istnie znęca się nade mną, kiedy tak skrupulatnie zakrywa się swoimi blond włosami.

- Fajny masz akcent. – zwróciła się do mnie po krótkiej chwili, zdecydowanie postanawiając przerwać tym moje katusze związane z oczekiwaniem na jakikolwiek ruch z jej strony.

Podniosła wzrok, uśmiechając się w moją stronę. Dobry Boże, jak ona pięknie się uśmiecha. Mogę przysiąc, że gdybyśmy znajdowali się w ciemnym pomieszczeniu to dla mnie jej uśmiech rozświetliłby noc. Oczarowany dokładnie skanowałem wzrokiem jej twarz. Idealnie jasna cera, mały nosek, zaróżowione usta, jak dla mnie wzrost stworzone do całowania i oczy… zniewalająco jasne, błękitno-niebieskie oczy. Dziewczyna spojrzała na mnie spod wachlarza ciemnych, długich rzęs i założyła sobie za ucho kosmyk swoich jasnych włosów, który widocznie przeszkadzał jej, opadając na twarz.

Jako książę widywałem naprawdę wiele pięknych kobiet, ale żadna nigdy nie powaliła mnie na kolana z taką łatwością, jak zrobiła to Vivienne. Nie wiem co jest w niej takiego, że od pierwszego spojrzenia mam ochotę nie przestawać patrzeć na nią. Może to sposób w jaki zawstydzona odwraca ode mnie wzrok, albo to jak bardzo jest urocza? Czuję się jakbym powoli zaczynał tracić przy niej zmysły. Czuję się jak szaleniec, fanatycznie zapatrzony w piękną kobietę.

- Dziękuję, twój też jest świetny. – wydusiłem w końcu. Świetny? Cholera, jest idealny.

- Brytyjczyk, mam rację? – uśmiech nie schodził z jej twarzy, kiedy wpatrywała we mnie swoje bystre oczy.

- Masz rację. – przytaknąłem. –  Ty też nie jesteś Amerykanką, prawda?

- Nie, zupełnie jak większość osób na tej uczelni. – zaśmiała się, przeczesując blond włosy swoją małą dłonią. Racja, Uniwersytet Stanforda słynie z przyjmowania studentów z całego świata. Zabawne jest to jak bardzo rozważam każde słowo, które powie i jak wiele małych, wręcz nieistotnych szczegółów dostrzegam. – Nie widziałam cię tu wcześniej. – zmrużyła oczy, jeszcze uważniej mi się przyglądając.

- To mój pierwszy rok w Stanford, przeniosłem się tu z Uniwersytetu Cambridge. Jestem na drugim roku medycy, a ty, Vivienne? – uśmiechnąłem się.

- Również. Całkiem możliwe, że większość zajęć będziemy mieć wspólnie. – czy mógłbym usłyszeć jeszcze wspanialszą nowinę? – Nie podobało ci się na Cambridge? Przecież to najlepszy uniwersytet w Anglii.

- To nie tak, że mi się tam nie podobało, wiesz? Ja… w zasadzie chciałem zmienić otoczenie, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. – pogubiłem się we własnych słowach i nerwowo potarłem dłonią o kark. – Tam jest dość sztywno, wszystko przez te starodawne tradycje…

- W porządku, rozumiem, nie musisz się tłumaczyć, nie chciałam wprowadzić cię w zakłopotanie. – odparła na to, uśmiechając się życzliwie.

- Nie wprowadziłaś, po prostu nie lubię tego tematu, wiesz? Jednak może kiedyś opowiem ci wszystko dokładniej. – tylko najpierw musiałabyś wiedzieć o moim pochodzeniu – dodałem w myślach.

~*~

Po wypiciu kolejnego piwa wodziłem opuszkiem palca wskazującego po górnych brzegach kufla, wpatrując się w milczeniu w Vivienne. Cisza między nami nastała w momencie, kiedy Louis i Eleanor wyszli razem na zewnątrz, ponieważ chłopak chciał zapalić papierosa.

- Chyba już pójdę… jutro zaczynam wcześnie rano zajęcia. – odezwała się dziewczyna, sprawdzając godzinę na wyświetlaczu komórki. – Wow, już po północy. – dodała z westchnieniem.

- Odprowadzę cię do akademika, co ty na to? Jest już późno. – zaproponowałem, kierując się zmartwieniem.

Przez moje myśli przebiegł szereg wyrażeń „zgódź się”, tak jakby powtarzanie tego dziesiątki razy miało zaczarować jej umysł przed odmową.

Nie ma mowy żebym puścił Vivienne samą o tej godzinie, więc teoretycznie dziewczyna i tak nie ma zbyt dużego wyboru.

- Dobrze, jeśli to nie będzie dla ciebie problem.

- Żaden. – odparłem zgodnie z prawdą, przeczesując dłonią swoje loki.

Jakim problemem mogłoby być dla mnie odprowadzenie takiego anioła do akademika?

~*~

- Zimno ci? – spytałem, widząc jak Vivienne pociera lekko dłońmi o swoje ramiona, nieznacznie drżąc. Dziewczyna skinęła jedynie głową na moje pytanie, uśmiechając się lekko.

- Tak, założenie tylko cienkiego sweterka zdecydowanie nie było najlepszym pomysłem. – westchnęła.

Słysząc potwierdzenie Vivienne ściągnąłem swoją bluzę, zakładając ją jej. Jestem totalnym idiotą, mogłem to zrobić 5 minut wcześniej, kiedy wychodziliśmy z tego baru – wtedy by aż tak nie zmarzła.

- Proszę. Teraz będzie ci ciepło. – uśmiechnąłem się, dokładniej opatulając dziewczynę grubym, dającym ciepło materiałem ubrania.

Dobry  Boże, wygląda tak uroczo w mojej za dużej na nią bluzie. Chciałbym móc częściej widywać ją w moich ubraniach, bo według mnie to totalnie intymne, kiedy dziewczyna zakłada coś co należy do jej chłopaka. Dobra – jeszcze nie jestem chłopakiem Vivienne, ale to kwestia czasu, aż totalnie się we mnie zadurzy. Przecież żadna mi się nie oprze. Prawda?

- Dziękuję, to kochane, ale teraz tobie będzie zimno. – odparła zmartwiona, wskazując na moją koszulkę. Naciągnęła na dłonie rękawy mojej bluzy – słowo daję, że nigdy nie widziałem bardziej rozczulającego widoku.

- Nie martw się o mnie, śliczna. Mi jest ciepło. – zapewniłem ją.

Szliśmy dalej w ciszy, co jakiś czas na siebie zerkając. Zazwyczaj takie momenty dają duże poczucie dyskomfortu, ale gdy byłem z nią, to nie nadeszło. Nawet cisza w jej towarzystwie wydawała się satysfakcjonująca. Odtwarzałem w myślach wszystko, co mi o sobie opowiedziała.

Vivienne jest Polką, która od drugiego roku życia mieszkała w NYC. Od dzisiaj dzieli pokój razem z Eleanor, gdyż jej współlokatorka zrezygnowała z tego uniwersytetu. O studiowaniu na Stanford marzyła już od dawna, a po złożeniu papierów na tę uczelnię nie mogła zmrużyć oka, aż do otrzymania potwierdzenia o przyjęciu. Z tego co zaobserwowałem jest naprawdę ambitna, a sposób w jaki mówi o chęci bycia lekarzem jest oniemiający. Czy ja kiedykolwiek mówiłem o czymś z takim przejęciem?

- To tutaj. Dziękuję za odprowadzenie i dotrzymanie mi towarzystwa, Harry. – uśmiechnęła się Vivienne, stając przy budynku oznaczonym literą A, wyrywając mnie z zamyślenia.

- Nie ma za co. Miło było spędzić wieczór na rozmowie z tobą. – przyznałem.

Dziewczyna odgarnęła swoje włosy na jedno ramię i nieśmiało odwróciła wzrok.

- Z tobą również rozmawiało mi się świetnie. Było miło.

- Tak, bardzo. – uśmiechnąłem się.

- Więc… dobranoc. Do zobaczenia na jutrzejszych zajęciach, być może.

- Mam nadzieję, że mimo wszystko będziemy mieć wspólne wykłady. Dobranoc, śliczna. – uśmiechnąłem się.

W momencie, w którym dziewczyna zamierzała się odwrócić, widocznie przypomniała sobie o czymś i spojrzała ponownie w moją stronę.

- Bluza, już ci ją oddaję.

- Nie, nie musisz. – powstrzymałem ją, kiedy miała zamiar rozsunąć zamek ubrania. – Weź ją, oddasz mi ją innym razem. Taka gwarancja następnego spotkania, co ty na to?

Nie wiem dlaczego, ale naprawdę potrzebowałem mieć przeczucie, że ma coś mojego. Zresztą już miała – mój zdrowy rozsądek. Odkąd ją zobaczyłem kilka godzin temu naprawdę wariuję. Sam już nie wiem co robię i do czego zmierzam. Gubię się.

Cholera. Jestem tu od kilku godzin, a już zachowuję się jak desperat.

- Uhm, no dobrze. W takim razie oddam ci ją jutro. Jeszcze raz dobranoc. – uśmiechnęła się dziewczyna, odwracając w stronę wejścia do budynku. Vivienne szarpnęła za drzwi wejściowe, a kiedy one nawet nie drgnęły z westchnieniem sięgnęła do kieszeni jej czarnych, obcisłych spodni. Mój wzrok mimowolnie powędrował niżej. Jej tyłek w tych spodniach wygląda tak seksownie. Wymiękam, cholera.

W tym momencie w moim umyśle zrodził się pewien pomysł zainspirowany zachowaniem, które dziś dostrzegłem w studenckim barze. Skoro to tak bardzo działa na Amerykanki, to czemu miałoby nie zadziałać na Vivienne?

- Do jutra, mała. – wyszczerzyłem się, klepiąc dziewczynę w tyłek. Vivienne gwałtownie odwróciła się w moją stronę, patrząc na mnie zszokowanym wzrokiem. Dziewczyna zacisnęła swoje małe dłonie w piąstki i wielokrotnie otwierała i zamykała usta, jakby nie wiedząc co powiedzieć.

Dlaczego wydaje mi się, że Vivienne jest… zła?

- Czy ty właśnie...?! Pieprzony dupek! – wycedziła, policzkując mnie. Zabolało. Syknąłem, a Viviennie posłała mi jeszcze jedno wkurzone spojrzenie, po czym pokazała środkowy palec i zniknęła za drzwiami budynku oznaczonego literą A. Tym samym zostawiła mnie samego na zewnątrz. Samego, zdezorientowanego i nie wiedzącego, co ze sobą począć.

Czy nawet kiedy próbuję być miły, wszystko muszę spieprzyć?